Columns van Stoffel
Soms wordt onze mening gevraagd of spreekt ons een mening erg aan
Lees hieronder enkele columns, let op de ondertekening.
Op oriëntatiebezoek naar de uitleesruimte van de politiecamera's door Kees Koot en Stoffel Boot oktober 2010
Impressie klassenbezoek door Ernst Keijsers maart 2004
Tromgeroffel door Jantine Kriens september 2004
uit het Jaarverslag 2003 van het Informatie, advies en hulp centrum Millinxbuurt/Tarwewijk
Onze relatie met de Millinxspeeltuin
Er kwamen drie vragen vanuit een onderzoeksbureau dat ingeschakeld is door de Gemeente.
Want zo werkt dat, wil je iets
weten dan onderzoekt een bureau.
• Wat is het oordeel over het huidig bestuur van Millinx?
Ik ken twee personen uit het bestuur waar ik zeer goed contact mee heb, zij
hebben volgens mij de dagelijkse leiding.
Ik ervaar een zeer positieve inzet van beide dames en 100% vertrouwen naar de
school.
Zij zijn al heel erg lang actief, toffe meiden, recht voor z’n raap.
Ik kan hen appen en mailen en zij doen dat terug wanneer er iets aan de hand is.
Ieder verzoek of wens van de school is bespreekbaar en wij hebben de sleutel van
de speeltuin, zodat we zelf in de pauze de speeltuin kunnen gebruiken.
Ook gebruiken we regelmatig de ruimte van de zaal in het gele gebouwtje, in goed
overleg.
Ik zie veel inzet en betrokkenheid.
Natuurlijk heb ik ook kritiek: het lukt niet diverse mensen te laten stoppen met
roken binnen het speeltuingebied.
Ook wordt er snoep en friet aan bezoekers verkocht, mogelijk om aan wat
inkomsten te komen, maar dat is behoorlijk in tegenspraak met het beleid van
onze school die meedoet aan Lekker Fit van de Gemeente Rotterdam.
Maar het roken, de snoep en friet zijn hele kleine smetjes op een enorm positief
palet Millinxspeeltuin. En wanneer vrijwilligers zeggen dat ze thuisblijven bij
rookbeleid, dan is dat een dilemma.
De problemen in de wijk zijn groot en veel instanties staan er min of meer
alleen voor.
Dat geldt sinds 2010 voor de school, maar ook voor de speeltuin.
Veel mensen komen zeggen wat er van ons verwacht wordt, bijvoorbeeld een Lekker
Fit-beleid.
Wanneer er vervolgens een probleem is, bijvoorbeeld over het gebruik van een
gymzaal of een rooster, dan is er niemand te bereiken en wordt alles heel
ingewikkeld. Dit als voorbeeld hoe wij de omgeving en het (Gemeente)beleid nu
ervaren.
Zo wordt nu de speeltuin onder de loep genomen, heel belangrijk en mooi, maar ik
ben van mening dat naast allerlei aanwijzingen en rapporten het meest steun en
hulp nodig is om in deze ingewikkelde wijk met veel niet-ingeburgerde mensen met
soms kinderen die niet voor rede vatbaar zijn de boel op de rails te houden en
verbeteringen voor elkaar te krijgen.
Zo weet ik dat het speeltuinbestuur veel moeite moet doen om iets dat vies of
kapot is weer in orde te (laten) krijgen.
Ik heb na overleg met de wijkmanager een bescheiden bedrag toegezegd om vanuit
het budget van de school de speeltuin te ondersteunen.
Kinderen (en hun ouders) gaan bij het heffen van contributie de speeltuin niet
meer gebruiken en dat zou zonde zijn, want na schooltijd is het een goede
omgeving voor de kinderen. Pedagogische ondersteuning zou ik ook toejuichen, de
speeltuindames lossen alles op zijn Rotterdams op. Daar is niets mis mee, maar
soms zijn er meer keuzes mogelijk.
Ik zag een enorme waarde in Thuis op Straat dat na de aanbesteding van het
Welzijnswerk nu als kind met het badwater de Maas is ingespoeld; inmiddels is de
Stichting TAZ als Fenix uit die as herrezen met in dienst (voormalige) jeugd als
medewerkers en als jeugdwerkers.
Zie http://stichtingtaz.nl/
Zij zijn evenals de speeltuindames en de mensen van de school de Ankerfiguren in
de wijk waar enorm behoefte aan is.
TAZ zou net als TOS voorheen het werk in de speeltuin kunnen ondersteunen in
samenwerking.
Ook nog een voorbeeld dat samenhang heeft met het spelen in de wijk: er was een
jaar geleden budget voor een duimdroplocatie bij het Millinxparkhuis. Niemand
pakte dit op. In de werkgroep Buitenspelen waar ik ook plaats in heb, spraken we
hier de laatste drie jaar over met wisselende medewerkers die namens de Gemeente
in de werkgroep plaatsnamen. Veel gelul, maar geen gepoets. In de wijk is geen
krachtige instantie die zoiets oppakt. Het duimdrop-budget is nu weg, het
Millinxparkhuis in andere handen en straks weet niemand dit meer. O ja en dan
komt er ook nog een wethouder die Duimdrop niks vindt, ja, zo lukt niets meer en
gaan we niet meer buitenspelen, maar binnen zitten met een telefoon of rotzooi
trappen. En ouders zijn vaak onmachtig om tegen deze beide fenomenen op te
treden. De wethouder komt waarschijnlijk uit een ander milieu.
En dan maken we analyses en constateren dat het niet zo lekker gaat.
• Wat is het oordeel over toegankelijkheid van de
speeltuinvereniging voor jong en oud?
Jong en oud zijn altijd welkom in de speeltuin en in groten getale aanwezig op
mooie dagen. Wanneer “toegankelijkheid van de speeltuinvereniging” wordt
gelijkgeschakeld met Toegankelijkheid van de speeltuin, kan ik daar zeer
positief over zijn. Met Sint, Kerst, Halloween, zomerfeest, etc doen veel
kinderen van de school mee (en dan wordt een kleine bijdrage gevraagd en komen
de kinderen zelfs met lekkers of een cadeautje thuis).
De speeltuin wordt goed gebruikt. De school is er in de ochtendpauze én in de
middagpauze. Na schooltijd gaan veel kinderen er weer heen en komen er ook
ouders. Natuurlijk heeft Corona dit al meer dan twee jaar negatief beïnvloed, de
speeltuin is vaak dicht geweest, begrijpelijk en dat was ook op last van de
Gemeente. De speeltuin zou hulp kunnen krijgen door er betere banken neer te
zetten, en meer verbeteringen. Na verloop van tijd (er is niet zo heel lang
geleden gerenoveerd) wordt alles wat sleets en oud. De vrijwilligers van de
speeltuin zijn vaak aan het vegen en schoonmaken, een zware taak. Ook hier is
hulp en steun gewenst.
• Wat is het oordeel maatschappelijke meerwaarde voor de
wijk?
De speeltuin is gebouwd met medewerking van leerlingen van de school en trouwens
ook na lang aandringen door ons bij de Gemeente, want indertijd was het budget
dat bij de Deelgemeente Charlois was vrijgemaakt voor de speeltuinbouw alweer
elders ingezet. Het Pact op Zuid heeft toen in de buidel getast.
De toenmalige wethouder Hugo de Jonge, nu minister, heeft de speeltuin geopend
in september 2010
Hugo heeft eerder op de Akker gewerkt (1998-2000) als leerkracht.
In 1990-1995 is de Millinxbuurt totaal ingestort, 54 drugspanden in 9 straatjes.
In 1992 is een kolossale school afgebroken en is het plein ontstaan waar nu de
speeltuin op staat.
In 1995-2000 was het chaos in de wijk en hebben we als school onophoudelijk aan
de bel getrokken.
In 2000-2010 is de buurt opgebouwd (Maak Millinx Mooier) en was er veel hulp,
steun en belangstelling.
In 2010 is de speeltuin gebouwd.
Sinds 2012 zoeken we alles zelf uit en krijgen we te horen wat er van ons
verwacht wordt en worden er rapporten gemaakt.
Dan door deze, dan door gene.
Maar in rapporten kun je niet spelen.
In de bijlage drie foto’s van de beschreven momenten (niet hier).
Van de hele bouw, opening, renovatie e.d. zijn nog vele foto’s beschikbaar.
Ik werk aanstaande oktober 35 jaar in de Millinxbuurt en daarna ga ik met
pensioen.
Succes met het goede werk. Wilt u nog wat weten, mail me uw vragen.
Een digitale basisschool gewenst
(zeker in de Coronaperiode)
Ik word helemaal platgebombardeerd met allerlei aanbod van uitgevers en kleine
zelfstandigen op digitaal gebied. Ze willen nu allemaal dat je met hen in zee
gaat, voor een proefperiode, etc. Ook worden e-mailadressen van ouders en
leerlingen gesprokkeld.
Ik pleit voor een Basispoortachtig systeem met alle software per groep GRATIS voor heel Nederland beschikbaar, in verschillende niveaus. En dan graag met dezelfde uitstraling van de grote games, want nu is het nog allemaal digitaal kleuterspeelgoed wat er rond gaat. Het is een onoverzichtelijke bende met grote kwaliteitsverschillen. Nu zitten duizenden juffen het wiel uit te vinden, dat is ook qua kwaliteit niet goed en niet efficiënt. Graag één digitale basisschool, ook goed voor iedereen die moet inburgeren of voor wie de basis wil herhalen.
Niet allemaal leerkrachten die op een zolderkamertje filmpjes van zichzelf gaan maken om steeds hetzelfde hakkelend uit te leggen, maar professionele filmpjes met duidelijke beelden en dito uitleg over alle onderwerpen (dit is al in grote mate beschikbaar, maar niet op die éne plaats).
De Akker als Titanic 2020
Onze school is prachtig en we doen veel interessante en nuttige activiteiten. Als een oude, statige Titanic, met vele dekken vol restaurants, danszalen en hotelsuites glijden we over de oceaan richting een mooie toekomst. Met sterkte stoommotoren, een enthousiaste bemanning en tevreden gasten varen we verder.
Het blijft wel enorm opletten voor de ijsbergen om ons heen. En het wordt steeds mistiger.
We werken nu in een meer stabiele leerlingenpopulatie dan een aantal jaren geleden. Ons resultaat laat kleine wonderen zien; we beginnen we in de onderbouw bloedrood, het wordt in de middenbouw oranje en in de bovenbouw is het vaak groen. In een middenbouwgroep zijn al zeven leerlingen uit één groep om verschillende redenen uit die groep gegaan, vaak om leer- en/of gedragsproblemen. We houden ons hart vast over de toekomstige resultaten. De juf van groep 8 zei het al: De zeven vette jaren zijn voorbij”. Toch blijft er hoop en doen we ons best.
Vier ijsbergen zien we voor de boeg. Ten eerste zorgt het leerkrachtentekort voor een constant verlies aan kwaliteit. Onderwijsassistentes vullen de lege gaten op en doen enorm hun best, maar dit is niet wat je zou willen voor deze kinderen “op Zuid”. Ten tweede zijn we slachtoffer van het bezuinigingsbeleid en zien we dat door de veranderde gewichtenregeling een enorme diefstal is gepleegd op ons reguliere budget. In 2018-2019 werden de Akker gekort en ontvingen we € 224.459,- minder dan we volgens de oude regeling hadden ontvangen. Ten derde heeft de wet op het Passend Onderwijs tot resultaat dat wij welhaast een school voor Speciaal Basisonderwijs zijn geworden zonder daar de passende middelen voor te ontvangen. We moeten daarbij problemen oplossen waarvoor wij niet opgeleid zijn. Tot slot zijn er de enorme onderwijsachterstanden, met name het gebrek aan taal, die ons doelgericht werken frustreren.
Vanuit Passend Onderwijs komen er steeds stroomschema’s hoe wij moeten handelen. Daar hebben wij geen behoefte aan.
Gek om over ijsbergen op onze route te praten, alsof we zouden kunnen openscheuren en ten onder gaan. Het is knokken en het blijft enorm opletten.
Wanneer ik het gebouw van het waterschap Hollandse Delta in Barendrecht zie staan en ook denk aan die keer dat wij zo’n zelfde gebouw doorkruisten vanaf het Mastbos naar kasteel Bouvigne dicht bij Breda, dan wordt het me zwaar te moede wanneer ik aan de gebouwen van De Akker denk. Wat een contrast tussen de overdadig ruimtes, die met kunstwerken zijn gelardeerd en waar medewerkers achter enorme balies ruim de tijd hebben voor een gesprek over de geschiedenis en ontwikkeling van bos, hei en waterwerken. Een enorm contrast dus met onze verouderde, volgestouwde klassen met immer haastig en overvraagd personeel.
Wij zijn een school en geen kinderopvang. Wij geven serieus les. Zo willen we ook dat de overheid naar ons kijkt en dan geen onzalige opdrachten geeft, zoals de 10 uur extra leertijd op Zuid.
Er speelt al meer dan drie jaar een rechtszaak over geweld tegen ons personeel. Er zijn kort daarna vijf juffen vertrokken uit onze school. Dat frustreert en geeft totaal niet het gevoel dat wij serieus worden genomen of dat er sprake is van de aanpak van lieden die geweld gebruiken tegen onderwijspersoneel. Ik vergeet dit nooit en zit de Hoge Raad der Nederlanden achter hun vodden om uitspraak te doen, tot nu toe tevergeefs.
Onze ouders zijn heel tevreden over de school. Dat is mooi. Ze geven ons een 8+. Zelf ben ik niet zo tevreden. Ik zie verschijnselen van burn-out bij mijn collega’s. En langzamerhand valt alle vernieuwing stil, omdat de energie op is.
Het parkeren kost nu € 2836,80 per kwartaal (2 collega’s staan op een abonnement van de Elout) en dan wisselen we bijna dagelijks kentekens om voor diverse collega’s. Uit zuinigheid.
We overwegen om volgend jaar groep 4 (nu groep 3) van de Elout bij ons op te delen. De Elout gaat dan een paar jaar verder met een lege groep. Bij ons zou het passen.
Knelpunten, aldus een juf:
A. De geringe woordenschat bij de leerling veroorzaakt problemen bij de instructie van de werkboeken. Een voorbeeld om te ervaren hoe het is om in een vreemde taal een werkblad te maken: werkblad KUM
Wanneer je de woorden niet herkent, weet je niet wat je moet doen, al ben je nog zo goed in lezen.
Dit
zijn opdrachten bij de leesles. Opdrachten in een voor ons vreemde taal (geen
Nederlands, maar een Turks werkblad).
1. Kum….wat zou het zijn ….zand? schep? Zandbak? Raden maar.
2. Zelfde woord zoeken. Dit is geen leesoefening, maar “memory””
3. Welk woord eindigt met de letter -k. De leerkracht is druk om de woorden bij de plaatjes te noemen en te herhalen, want de leerling kent de woorden niet. Dit is geen leesoefening, maar “ik ga op reis en ik neem mee”
4. Zie 3. Deze spellingoefening is voor de leerling niet te maken als de leerling de woorden van de plaatjes niet kent.
Werkblad KUM heeft de bedoeling een leesoefening te zijn. Helaas kan de leerkracht de lestijd niet benutten als Leesoefening, maar gaat de tijd verloren aan instructie over de woordbetekenis
B. De les- en werkboeken van de leerlingen bevatten gecombineerde opdrachten of “leuke” puzzels.
Weer moet de leerkracht praten, uitleggen, niet over de echte lesstof, maar over “wat wordt bedoeld met de opdracht” . Het maakt de kinderen leerkrachtafhankelijk. Waar zijn de overzichtelijke werkboeken met duidelijke opdrachten, met herhaling van de lesstof, zodat een kind zelfvertrouwen krijgt.
C. In de lesboeken: voorbeelden en situaties die ver van de kinderen af staan. In voorleesboeken bakt opa de pannenkoeken. In de klas wordt naar het Jeugdjournaal gekeken, dat heeft een item over een meisje met gitaarles, een vulkaan die uitbarst, over het terugdringen van het gebruik van plastic. Het is goed om dergelijke onderwerpen onder de aandacht te brengen, maar het kost veel energie om het uit te leggen.
D. Zwakke auditieve vaardigheden. Kinderen horen de hele dag veel: geluid, gepraat, muziekbehang. Van jongs af aan. Ouders praten in de telefoon en soms tegen hun kind, maar een gesprek is méér. Op school heeft elk woord van de leerkracht doel en betekenis. Dat is voor veel leerlingen moeilijk.
E. Basale vaardigheden. Klokkijken, veters strikken, handen wassen na het plassen, met twee woorden spreken, je rugzak met gymspullen meenemen…zoveel zaken die de kinderen van de leerkracht leren, maar die thuis geleerd kunnen worden.
F. Ouders zijn niet vaardig. Ze zijn vaak kort in Nederland, vaak rond de 10 jaar, maar 10 jaar stilgestaan in ontwikkeling, want bezig met klusjes, geld verdienen, brood op de plank, relatieproblemen, vechtscheiding, zieke ouders, familie die over de grens geld verlangt, onveiligheid, misbruik door werkgevers, onbenul, hoge verwachtingen in tegenvallend Nederland…
Het is heerlijk op De Akker, iedereen zingt en danst, er zijn buffetten, er is te drinken, we sporten ons Lekker Fit, gasten lopen in en uit en hebben plezier met elkaar. Kleintjes worden groot en brengen zelf weer nieuwe kleintjes binnen. De kapitein en zijn crew lopen er trots en opgepoetst bij. Ieder klein probleem wordt aangepakt, alles is aangekleed en opgetuigd, de magazijnen liggen vol en de motoren draaien soepel en ge-olied, ook al is de boot oud en versleten.
Knal, boem, knerp, scheur. De Akker zwenkt en schudt. We zitten bovenop ijsberg vijf, niemand heeft hem gezien. De Coronacrisis; het alarm gaat af. We zetten alles op alles.
Kunnen we blijven drijven, wat gebeurt er met onze kinderen ? En met de ouders ? HELP ! Mayday, mayday.
Stoffel, april 2020
Wat werkt op CBS de Akker
Inleiding
Wij zijn een Brede School met een continurooster.
Wij hebben sinds 2001 ervaring met verlengde leertijd en hebben sindsdien elk
jaar daarin verbeterstappen gemaakt.
Wij kennen van vroeger het Makker-project, waar een van onze oud-collega’s, nu
directeur van een PCBO-school en zijn toenmalige mede-Pabostudenten mee begonnen
in 2001.
We kennen de periode van de SchoolMate die extra uren na schooltijd
organiseerde.
Er was toen veel heen-en-weer verkeer van en naar het Millinxparkhuis, de
Cillershoektuin, de gymzaal en het computerlokaal. Deze reisjes kostten veel
lestijd. Later is dit verbeterd.
We kennen periodes van Wijk- en Schoolarrangementen met Beware, Dynamics en
Zwarte Koks en Witte Tuiniersters.
We weten nog hoe drie leerkrachten lessen gaven in Tekenen is Meer, Muziek en
Kunst.
Met ingewikkelde roosters en dito organisatie. We hebben een berg aan ervaring.
We hebben daar warme herinneringen aan en evenvele nachtmerries over.
Soms wil je dat oude waarden en normen terugkomen, maar soms ook niet.
Hierbij hebben wij onze ervaringen besproken, we hebben daar veel van geleerd.
We hebben realistische schooltijden en evenwichtige pauzes,
De lestijd wordt optimaal benut, met veel extra rekenen en taal, inclusief
Lekker Fit en Engels in groep 6,7 en 8 (juf Paulien!). Er is geen andere externe
partij, alleen voor Engels dus, die in ons schoolgebouw
activiteiten organiseert, vandaar dat er rust en regelmaat is.
In een Excel-sheet tonen we onze lesuren aan.
Wij komen op een leertijduitbreiding van 6,945 uur netto per week in het rooster
van 2021-2022 zoals we het nu kennen voor ALLE 320 leerlingen van de Akker. In deze uren wordt
onder andere Lekker Fit!, Engels, maar ook extra rekenen en taal aangeboden.
Vorig jaar was het bijna 8 uur, dit schooljaar is kort, dus dat scheelt een uur.
In de lessen ligt de nadruk op instructie en oefening. We gebruiken Teach Like a
Champion-technieken en EDI. Er gaat zo min mogelijk tijd verloren. Er wordt
lesgegeven in drie niveau’s, en in de bovenbouw zijn er leerlingen die een eigen
leerlijn volgen.
Onze onderwijsmethoden zijn allemaal vervangen de laatste jaren en er gekozen
voor de beste en geschiktste in onze situatie. Alle materialen zijn ruim
voorhanden.
We werken al jaren met intensivering. In iedere bouw van de school hebben we
hiervoor minimaal al twee Onderwijsassistentes met speciale taken richting
leerlingen.
Wij doen deze intensivering al ZEER ruim en proberen dat te blijven doen, omdat
dat zeker onderdeel uitmaakt van de unieke Akker-aanpak van leerachterstanden en
zeer bijdraagt aan de opbrengsten en opgaande leerrendement-grafieken.
Tijdens de pauze houden wij toezicht en verzorgt TOS begeleid spel in de ruimte
in de wijk. We leiden meerdere leerlingen op tot Mediator; deze helpen
onderlinge conflicten te beheersen en op te lossen. Mooi om te zien hoe ze
burgerschap gestalte krijgt en dat leerlingen leren elkaar te corrigeren en ook
deze correcties leren ontvangen.
Daarnaast gaan Dock, de Schoolsportvereniging, TOS, TST, Weekendschool, Amigo,
PfS en andere partners buiten onze lessen en buiten onze school nóg meer
leertijd aanbieden. Leerlingen worden aangemerkt voor zo’n project en doen er
vervolgens aan mee. We stellen daarbij doelen en evalueren. TOS (Thuis op
Straat) biedt activiteiten aan op de woensdagmiddag en in de schoolvakanties,
met dezelfde begeleiders als degene die op school komen voor het Begeleid Spel.
Ook zorgen we samen met het Jeugdeducatiefonds dat leerlingen gratis twee keer
een half uur op Squla kunnen leren (eind 2019 zijn 260 codes uitgedeeld).
Onze Schoolmaatschappelijk Werkster is continu bezig met zorg in allerlei
pedagogische situaties en leidt lastige gevallen richting ons Wijkteam. Met
Ib-ers en directie neemt zij 6 keer per jaar alle zorgleerlingen door en wordt
bekeken welke stappen te nemen zijn. Ook bemiddelt zij tussen ouders en het
Jeugdsportfonds, zodat leerlingen lid kunnen worden van een sportclub.
In het schooljaar 2018-2019 zijn wij begonnen het verzuim op een speciale en
intensieve manier aan te pakken. We roepen ouders op bij meermalig telaatkomen
en bij verzuim. Maandelijks worden alle absentielijsten ingenomen en door de
IB-ers bekeken; daarna is er overleg met de directie en nemen we stappen.
Zo winnen we ook leertijd die anders verloren zou gaan. Dit is één van de
voorbeelden van activiteiten die we ontwikkeld hebben en die past in de
Akker-aanpak.
Onze adjunct-directeur is kartrekker voor het project Taalstimulering Tarwewijk
(TST), zie het Wijkplan van PPO. We zijn hiermee al aan de slag gegaan met
ouders in groep 1 t/m 4 en dat lijkt een goede weg. Ouders maken hier samen uren
met hun kind bij allerlei activiteiten: cultuurschool, kidskookclub, kidsclub,
cultuurwerkplaats, rondleiding Blijdorp, theaterbezoek, kinderboerderij (2x),
gezinswandeling en Mad Science.
De directeur is kartrekker bij de Wijkprogrammering voor het onderwerp
Buitenspelen in Charlois.
We willen dat kinderen veilig kunnen buitenspelen en dat ouders hun kinderen
naar de speelplaatsen durven sturen. Ook hier gaan activiteiten plaatsvinden die
aansluiten bij de schooltijd.
In de ouderkamer motiveren we ouders hun kind te ondersteunen en te helpen.
Onze school kent een (Akker-)aanpak en handelwijze die door alle leerkrachten
wordt onderschreven en in de afgelopen 30 jaar is ontwikkeld en waaruit wij de
juiste zorg en aanpak voor iedere leerling kunnen bepalen. Hiervoor is een
eclectisch palet aan mogelijkheden aanwezig binnen de besproken lestijd. Vaak
zien wij leerlingen vanuit een hopeloze achterstandssituatie opkrabbelen en
bereiken wat eerst onmogelijk leek.
Op onze school houden we klassenconsultaties. De directie woont regelmatig
lessen bij, houdt nabesprekingen en geeft
daarbij tips aan de leerkrachten.
De IB-ers doen ook consultaties, vaak aan de hand van een thema.
Er worden Doelstellingengesprekken gehouden. We bekijken regelmatig de
klassenmappen.
In vergaderingen praten we over wat er beter kan en houden we elkaar scherp door
intervisiemethodieken.
Tot slot noem ik als de belangrijkste factor van ons succes een enorm
gemotiveerd schoolteam dat geen enkel moment tevreden is met wat het bereikt,
maar altijd meer en beter wil.
Dit succes is af te lezen van de IEP-score van de afgelopen 4 laatste
schooljaren
Als laatste verbeterpunten noemen we de overstap naar
Pluspunt-4, het uitvoeren van Robotica-lessen en de invoering van Bouw! (een
remediërend leesprogramma. Steeds weer zoeken we zo'n verbetering. Momenteel
verdiepen wij ons in het voortgezet technisch lezen; hoe kan dat beter ?
De directie en IB-ers van CBS de Akker, juni 2019, herschreven in april 2021
Waarom ik 12 december 2017 staakte
Ik staak niet graag. Kinderen horen naar school te gaan en
veel te leren.
Maar onze school zucht onder de werkdruk en we hebben het gevoel dat niemand
meer luistert.
Deze Stakingsdag pleiten we voor meer handen in de klas en oplossingen voor het
vastlopende onderwijs dat ons niet meer past.
Op mijn actieparaplu staat:
1. Het past niet meer
2. Het gebouw verbeteren
3. NPRZ: investeren is nodig
4. Gewichtengelden voor OEM-landers voor scholen
5. Mijn ADV terug
6. Integreren kost wat
7. Gemeentelijke invalpool
8. Niet alles topdown
Meer salaris vraag ik niet, daar staak ik niet voor.
Toelichting:
Bij 1: Alle taken die er de afgelopen jaren zijn bijgekomen, met name door
Passend Onderwijs en het Continurooster en 6 uur extra leertijd passen niet
meer. Altijd mag er iets bij, nooit gaat er iets af.
De problematiek van leerlingen en ouders neemt toe, dat zou
in onze wijk moeten worden gezien en aangepakt met een echt masterplan.
Bij 2: Een deel van ons gebouw is niet geschikt om goed les in te geven. Eén
voorbeeld: twee stopcontacten per klas, daar passen de stekkers niet in.
Bij 3: We zitten in een Nationaal Programma Rotterdam Zuid om er bovenop te
komen, maar we beginnen steeds weer onderaan. Je zou verwachten dat hier extra’s
aan vast zitten. Dat is ook zo: extra werk.
Er is wel subsidie, maar die hadden we eerder ook al, met een andere naam.
Bij 4: Tien jaar geleden hadden we 83% gewichtsleerlingen, nu nog 37%, maar de
problematiek is niet veranderd of verminderd, noch is de taalvaardigheid
verbeterd.
Bij 5: De bonden hebben een ingewikkeld systeem van werk- en taakuren gemaakt en
onze ADV ingewisseld en ook een deel van onze vakanties, daar voel ik me niet
goed bij.
Bij 6: We zien dat peuters en kleuters niet zijn geïntegreerd, evenals een groot
deel van de bewoners van de wijk van de school. Hier moet veel meer aan
gebeuren, anders zit iedereen over 20 jaar nog op een inburgeringscursus. De
integratie staat stil, de segregatie komt steeds meer op gang.
Op De Akker verrichten we wonderen, RTL geeft ons als cijfer een 8,5 en de
scores in de bovenbouw zijn hoog, maar dit gaat ten koste van teveel inzet.
Tien jaar geleden eindigde de periode van de “extra potjes”. Altijd was er voor
die tijd extra geld, aanlokkelijke acties en aandacht voor onze wijk. Nu is
alles opgedroogd en doen we met alles even zuinig. We betalen zelfs een deel van
de energie uit onze eigen schoolpot, want het gas en licht werd duurder, maar de
subsidie bleef nagenoeg hetzelfde.
Bij 7: Straks heeft iedere school te maken met klassen die geen meester of juf
meer hebben. Onze leerkrachten wonen in Zuidland, Willemstad of Zevenhuizen. Die
juffen staan bijna iedere dag in de file; dat gaat op termijn helemaal verkeerd.
De Gemeente moet hier ingrijpen en zelf met de besturen voor onderwijskrachten
gaan zorgen. We zien nu veel mailtjes van detacheringsbureaus met grote
overheadkosten voor invallers. Van mij mogen deze verboden worden en ik weiger
er nog gebruik van te maken.
Bij 8: De laatste jaren komt alles in de vorm van wetgeving naar de scholen.
Zonder het onderwijsveld te raadplegen worden maatregelen genomen en acties
afgedwongen. Het is genoeg zo.
In het onderwijs zijn we gewend geraakt aan de steeds hogere temperatuur van het
water. Nu zijn we gekookte kikkers.
Stoffel , 11 december 2017
PS En wanneer we onderstaande drie pleidooien lezen, zien we nu dat er niets mee gedaan wordt.
Pleidooi voor de peuters
Voor het derde jaar werken wij met
0-groepen voor peuters in de Millinxbuurt. Op 23 augustus 2012 begonnen wij
met twee groepen 0; daarvoor was er de Voorschool van Charlois’ Welzijn.
Samen met Peuter & Co verzorgen wij nu onderwijs aan 90 peuters van 2 tot 4 jaar
in zes groepen.
Er is een wachtlijst van meer dan 40 peuters, deze zijn nog niet allen
plaatsbaar (te jong), maar een flink deel is wel plaatsbaar.
Er is hard gewerkt aan ruimtes, inventaris, personeel en programma, waarbij de
school steeds het voortouw heeft genomen. Peuter & Co vaart in onze
slipstream
mee.
We hebben diverse organisatorische problemen opgelost en het werk gaandeweg
gestroomlijnd.
In 6 groepen wordt fantastisch werk verricht.
De IB-er en SchoolMaatschappelijk werkster van de Akker, de directie en vooral
de bouwcoördinator van de Peuterbouw zijn alert op signalen en spreken
voortdurend de onderwijsgevenden en de ouders aan.
De ouders komen in de ouderkamer en een aantal gaat binnenkort meedoen aan
GoedBeterBest! Dat wordt aangeboden in samenwerking met Alsare, vanuit ons
LerenLoont!-budget. Er is een ouderraad met onderling goede contacten.
Alle 90 kinderen gaan 5 dagdelen naar school. Op een enkeling na zijn het
doelgroepkinderen.
We boeken mooie resultaten, ouders leren mee te doen en de peuters hebben baat
bij de regelmaat en de liefde en aandacht van de juffen. Het overgrote deel van
de kinderen heeft een andere moedertaal dan het Nederlands.
We hanteren de methode Puk & Co in de hele onderbouw, er is een doorgaande lijn,
zo de basisschool in. Met de methode KIJK observeren wij en stellen we het
programma per kind samen. De medewerkers zijn de afgelopen twee jaar geschoold
en getraind in Ontwikkelings Gericht Werken (OWG) én in Spelend Leren. Hiervoor
is een vast groep een noodzaak.
Wanneer straks het ene kind twee dagdelen, het andere vier en een ander vijf
dagdelen naar school gaat, stort ons mooie werk als een kaartenhuis in. Er is
dan geen sprake meer van werken in groepen, het wordt dan een veredeld oppassen.
Wij pleiten voor een aparte zone in de Millinxbuurt / Tarwewijk waarin het
huidige systeem van de 0-groep wordt gehanteerd. Kinderen en ouders hebben
hieraan grote behoefte en de school is zeer gemotiveerd voor deze werkwijze.
De directie van CBS de Akker,
Stoffel Boot en Nicolet van de Logt
2015
Pleidooi voor aandacht voor de buitenruimte
Onze school heeft 301 leerlingen, de Elout van Soeterwoudeschool heeft er 156.
De Globe en Sonnevanck hebben een mooie gymzaal op hun plein gekregen.
Vorig jaar verlieten wij onze oude dependance met de prachtige tuin erachter,
dezelfde als bij de achterdeur van het NPRZ.
Wij gebruiken de hele wijk als buitenruimte. Zo zijn we zeer gezegend met de
speeltuin naast de school en de goede relatie met de beheerders hiervan. Ook
genieten we van de ruimte in het Millinxpark. Daarnaast gebruiken we de
voetbalkooi op het Mijnsherenplein en soms die op het plein bij de
Wevershoekstraat. Onze kinderen aan de andere kant van de Mijnsherenlaan, zij
die in de dependance in de ’s Gravendeelstraat les krijgen, spelen op openbaar
terrein dat door sommige bewoners als vuilnisbelt of hondenuitlaatplaats wordt
gebruikt. Wij leren onze kinderen goed omgaan met de ruimte en wijzen op het
schoonhouden ervan, enz.
We klagen niet over de schoonmaak van deze ruimtes, die gebeurt dagelijks. Toch
ligt er op ieder moment van de dag weer een nieuwe berg rommel en weggegooid
voedsel alsmede uitwerpselen van dieren. Bewoners overvoeren de duiven en
meeuwen met ook daarvan overlast als gevolg.
Ik zou mijn eigen kinderen niet graag zo zien spelen in die omgeving.
En zo wil ik de kinderen van onze scholen ook niet laten spelen.
Maar er is weinig keus.
Graag zou ik willen dat een specialist zich over de buitenruimte buigt en een
kind- en schoolvriendelijk plan maakt op dit punt. Concrete ideeën heb ik niet,
maar graag zou ik rondlopen en laten zien wat ik bedoel. Het gaat dan met name
om het gebied rondom de dependance ’sGravendeelstraat, de Victory Outreachkerk,
het basketbalterrein en de ruimte om de Elout, Globe en Sonnevanck. Een
schoolplein creëren is niet simpel, maar wel een uitdaging.
Overigens werken wij zeer goed samen met TOS (Thuis op Straat), de medewerkers
verzorgen dagelijks begeleid spel in de genoemde ruimtes. Na schooltijd zien wij
de TOS ook actief op deze plekken. De medewerk(st)ers van TOS zijn rolmodellen
voor onze kinderen en activeren en corrigeren onze jongsten correct en
eigentijds. Ik hoop dat u oog hebt en houdt voor deze organisatie.
De directie van CBS de Akker,
Stoffel Boot en Nicolet van de Logt
2015
Pleidooi voor het overeind houden van schoolteams
Eric van ’t Zelfde slaat de spijker op
zijn kop. In het AD kondigt hij aan de handdoek in de ring te gooien. In zijn
uitgebreide essay stelt hij helder en eerlijk de situatie aan de kaak. Lees
“…dan houden wij ze dom” door Eric van ’t Zelfde, en u weet wat ik bedoel.
Onze mensen staan soms ziek voor de klas. Ze voeren teveel taken uit die vaak
niet bij de school horen. Mensen werken teveel onder emotionele chantage.
Naar buiten toe presenteren wij ons politiek correct als leuke, fijne en
succesvolle school.
Vanbinnen vechten we tegen onwetende ouders, achterstanden en kinderen die
zonder kennis en vaardigheden de school binnenstappen. De leerlingen missen vaak
de meest elementaire basisbegrippen, waardoor iedere uitleg en ieder verhaal
doodslaat als bier in een vet glas.
Kinderen zijn thuis de baas. Er wordt ongezond gegeten. Het gaat in veel
gezinnen echt niet goed.
De Gemeente heeft de informatie over de bewoners in de wijk. U kunt weten wie
hier woont, wat men verdient, welke taal men spreekt, hoeveel inbraken er zijn
en hoe de Sociale Index eruitziet ten opzichte van andere wijken. Daaruit kunt u
concluderen wat dat voor de scholen betekent.
We werken goed samen met het wijkteam en dat ondersteunt ons zeker heel goed.
Ook PPO Rotterdam zet zijn beste beentje voor. En toch lopen we vast in een
moeras. Dat kan zo niet doorgaan. Dit team vecht al meer dan 10 jaar tegen de
bierkaai.
Dit team is razend gemotiveerd, maar ook knaagt de demotivatie diep vanbinnen.
We willen niet opgeven, maar we kunnen er niet meer tegenop. Vorig jaar stopten
twee ervaren en gemotiveerde juffen met hun werk, omdat ze niet meer konden
slapen.
Vanuit bovenstaand oogpunt vraag ik u extra budget voor een “peacekeeper” per
school (zie de film over de Children’s Zone in Harlem). Deze medewerker kan
ondersteunen waar nodig bij problemen met ouders en kinderen, zodat het
reguliere onderwijs niet –zoals nu dagelijks- verstoord wordt.
Natuurlijk is er nu subsidie in het kader van Leren Loont! Deze subsidie wordt
nu door de meeste scholen ingezet om het gemis aan gewichtengeld van het rijk te
compenseren. Dus eerlijk gezegd, gebeurt er niet zoveel extra…
En de bedoeling van de Children’s Zone was “iets extra’s te doen voor kinderen
en hun toekomst in de oude wijken op Zuid”. Wanneer dat niet gebeurt, kunnen we
er beter mee stoppen dit te propageren.
Is een peacekeeper voor een school als de onze teveel gevraagd ?
De directie van CBS de Akker,
Stoffel Boot en Nicolet van de Logt
2015
Hoe kijk ik aan tegen de Children’s Zone ?
Prima dat er aandacht is voor de achterstanden van Zuid. De indruk is ontstaan dat alle aandacht nu naar de scholen gaat, en dat daar alle hoop op wordt gevestigd.
Snappen we de oorzaken van de problemen? Het is een bijzonder ophoping van verschillende zaken die lastig onder één noemer te vangen zijn. Ik ga niet herhalen wat in het rapport Deetman/Mans staat.
Uit Amerika is het concept van de Children's Zone overgenomen om op Zuid toekomst te creëren.
“Waiting for Superman” is een mooie film over de aanpak van achterstanden in New York, ons aangeboden door Ruud Rakers. De boodschap is: een slechte school produceert een slechte wijk. De gevangenis is duurder dan de school. De BLOB is de bureaucratie, weg ermee. “Lemondance of pass the trash”. Slechte leraren worden rondgepompt.
In de film zie je zeer gemotiveerde ouders die huilen wanneer hun kind uitgeloot wordt. Wij herkennen deze ambitie van ouders niet in die mate, hier is nog veel werk te doen. "Great schools come from great people", directeur Geoffrey Canada laat zien hoe het werkt. De slechte scholen worden “Failure factories” genoemd. Wij rekenen ons dat niet toe.
Eén zin uit de film geeft heel goed de afstand tot de Rotterdamse situatie aan: “We have one adult at every five children”
De website https://hcz.org/ gaat over de Children's Zone in New York. Ik zie nogal wat verschil in aanpak met de Rotterdamse situatie.
De Gemeente geeft subsidie voor Leertijdverlenging. Op de bestaande subsidie van Beter Presteren is een CZ-sticker geplakt. Hierbij wordt een top-down benadering gehanteerd, wensen en voorstellen vanuit de school worden genegeerd. Zijn er eigenlijk ook oplossingen mogelijk die door de werkers zelf worden bedacht? En wat is er nu precies veranderd met de komst van CZ?
Er is subsidie voor de Nul-groepen. Wij hebben er zes. Deze groepen zijn noodzakelijk en effectief.
De Gemeente vraagt coalities tussen scholen te smeden.
De Tarwewijk is een doorgangswijk met onderwijsnomaden. We willen als scholen hotels zijn met 5 sterren. Maar hotels werken nooit samen en bieden verschillende arrangementen.
Ik wil het liefst met de benen op tafel eens praten over hoe zaken gaan; dus niet over acties of deskundigen vanbuiten die met plannen komen. Wij zijn zelf de deskundigen.
In principe zit er natuurlijk iets scheef:
Rotterdam is het productiehart van de Randstad.
Er is een probleem op de A15; de weg wordt verbreed, kosten 1,5 miljard.
Gezien de toekomst van ons land wordt een tweede Maasvlakte aangelegd, kosten 2,9 miljard.
Voor ons land is de doorvoer van goederen naar Duitsland essentieel; de Betuwespoorlijn is aangelegd. Kosten 4,7 miljard.
De warmteweg op Zuid kost 100 miljoen.
Carnisselande is de VINEX-locatie bij Barendrecht, daar wonen de bewoners die in 1980 op Zuid woonden.
Eind 2013 horen we dat Ahoy en Zuidplein zullen worden opgeknapt voor 330 miljoen tot Hart van Zuid; hebben de arme bewoners van onze wijk daar wat aan ?
Deze zes zaken worden daadkrachtig aangepakt, het geld wordt gereserveerd en uitgegeven.
Een toekomstige generatie “op Zuid” zit in de klem, er is veel geld nodig, maar dat komt er niet. Het onderwijs werkt met dezelfde budgetten als 12 jaar geleden.
Er moeten 35.000 woningen worden opgeknapt.
Ahmed Aboutaleb zegt in een rapportage over Zuid en haar problematiek: “Zuid moet een beetje bijtrekken”; zou de leiding van de stad er nog in geloven ? Het klinkt wel erg slap.
Sinds langere tijd hebben we het idee dat de CZ stil ligt. Klopt dat?
Onze Children's Zone ziet er zo uit en het kostte 20 jaar om deze te realiseren:
Oktober 2013, stoffel
Gegeven aan Marco Pastors, oktober 2013
Mijn
motivatie om op De Akker te werken
Stukje voor het boekje in het kader van het SIB-proces, oktober 2011
In mijn werk kom ik elke dag de hele wereld tegen in een notendop. Ik zie op
school alle mensen en kleuren van alle continenten; ik hoor alle talen, geloven
en problemen, ik zie alle glimlachen en tranen en proef alle smaken van het
eten.
Ik herken het verhaal van de barmhartige Samaritaan in mijn werk, zoals wij de
mensen mogen helpen, mensen die niet verwend zijn, maar een duwtje nodig hebben
dat ik kan geven.
Ik herken het verhaal van de Zaaier op de Akker en mijn werk draagt vrucht, 30-
60- of honderdvoudig. Om me heen groeit en bloeit het.
Met mijn collega’s samen mag ik dit doen, harde werkers, niet snel tevreden met
zichzelf en anderen. In plaats van weg te lopen, te schelden of het gemakkelijke
pad te kiezen, pakken we aan, steken we de handen uit de mouwen en kiezen we de
lastige route. Elke dag heeft een verrassing, iets dat je zelf niet bedenken
kunt. Zo zijn er prachtige reacties van oud-leerlingen, ouders en kinderen. We
beleven hoge hoogtepunten en ook diepe dieptepunten. Zo ervaar ik op de school
van oost naar west, van noord naar zuid, van hoog naar laag, van blij naar
verdrietig, een enorme ruimte die me de mogelijkheid geeft alles uit mezelf te
halen.
“Ora et labora”, zei Benedictus. In bidden ben ik geen ster, dus zoek ik het in
werken. We zoeken naar kennis en groei, omdat de mens, de mensheid daarvoor
gemaakt is. Mijn oma werd geboren in een tijd zonder vliegtuigen, telefoon en
luxe. Onze Akkerkinderen gaan ook nog van deze uitvindingen meemaken en wij
maken hun geest daar rijp voor. Straks staan ze aan ons bed en achter onze
rolstoel.
Werk ze, stoffel
Op
oriëntatiebezoek naar de uitleesruimte van de politiecamera's door Kees Koot
en Stoffel Boot
Indrukwekkend. Dat was het bezoek geweest aan de uitleesruimte van de cameratoezicht van de politie Rotterdam volgens de bezoekers uit de Millinxbuurt. Op dinsdagavond 12 oktober 2010 kregen wij op uitnodiging van de politie een rondleiding op het bureau aan de Witte de Withstraat waar alle beelden van de 370 camera’s in Rotterdam uitgelezen worden. In het totaal 100 mensen van de dienst Stadstoezicht en 30 politie mensen die de regie voeren kijken 24 uur per dag naar wat zich in de straten en op de pleinen van Rotterdam afspeelt. Langs een half gebogen muur hangen de tientallen schermen naast en boven elkaar. Daarvoor staan tien tafels met monitoren die elk aan een eigen zichtgebied toebehoren , bijvoorbeeld het centrum. Deze monitoren worden bediend door de mensen van Stadstoezicht die beschikken over een joystick waarmee ze de beelden kunnen selecteren en inzoomen. Moeiteloos zoomen zij in op elk detail van een gezicht, een auto, een koffer, of wat ook maar opvallend is en wellicht te maken kan hebben met onze veiligheid. Uiteraard zijn zij wel aan bepaalde regels gebonden en is het bijvoorbeeld niet mogelijk om in uw woningen te gluren. Zodra de camera gericht wordt op een raam van een woonhuis verschijnt er een grijs vlak voor dat raam op de monitor terwijl de rest zichtbaar blijft. Softwarematig is het systeem zo geprogrammeerd dat de privacy van de bewoners gewaarborgd blijft.
We werden in de gelegenheid gesteld om een kijkje te nemen in de Millinxbuurt bij avond. We zagen wie er nog op straat rondhing, Wie de hond aan het uitlaten was. We konden inzoomen op de eigen woning of bedrijf. Het is verbijsterend zo om een virtuele wandeling door de eigen buurt te kunnen maken. Tegelijkertijd dringt het besef door wat een machtig instrument in de strijd tegen de criminaliteit dit kan zijn.
En passant werd ons ook nog verteld dat men hier ook nog gebruik kon maken van de ca. 2000 camera’s van het openbaar vervoer in Rotterdam. Die hebben de mogelijkheid om door te schakelen naar de uitleesruimte van de Witte de Withstraat mocht dat nodig zijn voor signalering of opsporing bijvoorbeeld.
Groet, Kees
Ik werd door Kees Koot
uitgenodigd mee te gaan naar het uitleescentrum van de camera’s die in de buurt
van onze school hangen. Zo’n kans laat ik niet gaan, want ik heb meegemaakt dat
het combiteam met 60 agenten in 4-ploegendienst de Dordtselaan en de
Millinxbuurt in het oog en in de hand moest houden. Dat was in 1999. Nu
is dat aantal gedecimeerd door het gebruik van ultramoderne middelen. We werden
vriendelijk ontvangen met koffie, bekeken een instructiefilm en betraden het
zenuwcentrum. Al snel mocht ik achter de joystick plaatsnemen en zo kon ik de
camera besturen die 10 meter van de voordeur van De Akker staat. Ik kon naar
alle kanten zwenken en door in te zoomen de naam van de school, maar ook de
teksten op de posters van de schooldeur lezen. Ik had nooit gedacht dat alles zo
scherp in beeld zou kunnen komen. Opmerkelijk hoeveel je ziet wanneer je naast
Big Brother himself staat. Men kan in Rotterdam-Zuid op een fietser inzoomen,
zijn gezicht fotograferen en vervolgens de fietser volgen wanneer hij door Zuid
naar het Centrum fietst en vandaar de weg vervolgt tot hij de polder in rijdt.
De cameraobservanten kunnen onmiddellijk contact opnemen met hun collega’s op de
straat en zo navraag doen wanneer zij iets opmerkelijks zien. Zo zagen wij een
hele ploeg met groene uniformen die iets onduidelijks aan het doen was; één
minuut later wist de chef naast mij dat de politie een fietslichtcontrole aan
het houden was op de Jonker Fransstraat.
Als toetje kregen we de beelden
te zien van enkele uren tevoren. Een Opel die op de Meent reed werd vol in de
flank aangereden door een BMW die geen oog had voor de haaientanden. De camera
had het goed gezien. Misschien kunnen we auto’s leren zelf uit te kijken. O ja,
daar is al een reclamefilmpje van. Na afloop moest ik snel naar mijn auto, want
mijn parkeertijd was versteken. Hierop reageerde mijn medebezoeker: “Moet je
hier dan ’s avonds betalen ?” Ja, het is niet overal Millinxbuurt. Met dank aan
Kees en aan de politie die ons zo gastvrij een inkijkje gaf.
stoffel boot
Een stukje voor Nora Storm
Hoofdstuk 21. De Christelijke Basisschool
stoffel Boot,
directeur van Christelijke Basisschool ‘De Akker' in de Millinxstraat
Topscore kwam twintig meter van onze voordeur tegenover de school in een pand
in de Millinxstraat een jaar of acht geleden. We waren erg sceptisch in het
begin, maar we bouwden snel een band op. De jongens maakten onze pleinen schoon
en hielpen bij andere klusjes. Ze waren zeer vriendelijk en super behulpzaam.
We vonden het eigenlijk jammer dat ze later verhuisden naar de Wevershoekstraat,
maar ze bleven twee keer per week langskomen om hun werk te doen tot op de dag
van vandaag. Topscore is een zegen voor de Millinxbuurt geweest de afgelopen
jaren. Zij maakten er een prachtwijk van. De praatjes en chocoladerepen deel ik
graag aan hen uit, in ruil voor hun arbeid!
Ik weet nog goed dat er bij min tien in de winter vijf jongens stonden te
bevriezen voor een dichte deur.
“Meester, kun je Nora bellen?”
Ja, dat kan ik wel even doen.
Nora vertelde dat er vorstverlet was en dat ze niet konden vegen die dag.
We hebben de jongens even in school opgewarmd voor ze weer vertrokken.
Nora is als een duivel en als een heiland voor die jongens. Heel erg streng en
ongelofelijk lief. Dat zorgt voor een goede sfeer en continuïteit. De politie,
de deelgemeente, Charlois Welzijn, de stadsmarinier, allemaal waren ze er wel
eens een poos NIET. Topscore was er ALTIJD!
Laten we eerlijk zijn, op onze school wordt Topscore ook wel eens als voorbeeld
gebruikt voor de leerlingen: kies wat je wilt met je toekomst en pas op voor het
kwaad. Zorg dat je goed terechtkomt. Anders is er voor jou altijd nog Topscore.
Uit het boekje “Nora, Storm in een glas wijn”, 2007
In 2008 verdween Topscore van het toneel en werde Nora beschuldigd van
wanbeheer. Ze had niet alle bonnetjes bewaard. Ze werd niet vervolgd na wat
onderzoek. In april 2011 is Nora overleden.
Lees
verder over haar.
Een begeleider van de CED zag het zo:
Impressie bij de klassenconsultatie groep drie op CBS De Akker in het kader van de implementatie van wereldoriëntatiemethode De Grote Reis.
Bij de themalijn “Vergelijking” werd het thema “de dag” met de kinderen uitgewerkt. In de verhaallijn doet de hoofdpersoon, een jongetje uit Peru van 9 jaar, iets ondeugends en is bang dat hij gestraft wordt door de Incakeizer. De les was al lang onrustig en de kinderen waren ongeconcentreerd ondanks de geanimeerde vertelstijl en manier van vragen door de leerkracht. Op de vraag van de leerkracht of de keizer ook echt boos was geworden op de jongen vertelde een meisje hoe zij thuis “gecorrigeerd” werd als ze iets deed wat niet mocht. Ze liet met haar gebalde vuistje zien hoe zij geslagen werd door haar ouders. De overige kinderen in de groep beaamden dit gedrag van hun ouders of verzorgers. Een andere jongen vertelde gedetailleerd hoe hij werd geslagen en opgesloten door zijn tante die
de verzorging voor hem had omdat zijn moeder in Curaçao verbleef. In het nagesprek werd duidelijk dat de groep leerlingen op één na uit gezinnen kwam waar geen of nauwelijks sprake was van zorg voor de kinderen en dat ze bloot worden gesteld aan geweld en intimidatie.
Na twintig jaar ervaring in het sociaal-cultureel werk en onderwijsbegeleiding in het centrum van Rotterdam kan ik mij niet heugen zo direct geconfronteerd te zijn geweest met zoveel getraumatiseerde leerlingen in één klas. Ik ken veel voorvallen met individuele traumatische ervaringen. Een onveilige omgeving is voor veel Rotterdamse leerlingen eerder regel dan uitzondering. Echter in al deze gevallen is dan wel sprake van een min of meer veilige plek in hun kleine wereld in de vorm van zorgende ouders of familie en vrienden. De kille dreigende situatie waarin deze kinderen moesten leven gaf mij een ongekend emotionele schok.
Ik realiseerde me hoe in deze sociale omgeving de eigen kinderen al op jeugdige leeftijd worden getraumatiseerd en dat het onderwijs hier een ongelijke strijd aanbindt om de leerlingen niet alleen te scholen in basiskennis zoals taal en rekenen maar ook in sociale vaardigheden en daarnaast een veilig leerklimaat moet bieden.
Je zou er moedeloos en cynisch van worden.
In mijn opdracht naar de school is vastgelegd dat ik hen begeleid bij het implementeren van een geïntegreerde wereldoriëntatiemethode. Zonder iets in te leveren aan de kwaliteitseisen die ik stel aan goed onderwijs kan ik dit contract alleen uitvoeren vanuit een geïntegreerde benadering van de onderwijssituatie. Basisvraag hierbij aan de leerkracht is: “kan je onderwijs maken” in de gegeven situatie. Beïnvloedbare elementen in het begeleidingsproces zijn kennis, vaardigheden en attitude van een leerkracht. In de teamvergadering na deze klassenconsultatie kon ik het team van CBS De Akker dat werkt met deze leerlingen vooral mijn respect tonen voor hun attitude waarmee ze keer op keer de onderwijssituatie tegemoet treden.
Ernst Keijsers, Kennisteamleider Wereldoriëntatie CED-groep,
Vlaardingen 19-3-2004
TROMGEROFFEL
De Antilliaanse brassband lijkt zo weggelopen uit de video over de onderwijskansenaanpak. De jongens slaan op de trommels alsof hun leven ervan afhangt en de meisjes dansen aan de kop van de groep. De zaal schrikt. Het geluid van de trommels lijkt je hartslag te versnellen. Even is de emotie die al de hele dag onder de oppervlakte ligt voelbaar. Vandaag zijn we in Zutphen, op de Transferpuntparade, het slotakkoord voor het Transferpunt Onderwijsachterstanden. Elke minuut is voorbereid en we hebben ons vast voorgenomen om ook deze laatste dag de kwaliteit neer te zetten die men van ons gewend is. De video is prachtig geworden, de praktijkvoorbeelden geven een goed inzicht in de effecten van de onderwijskansenaanpak en in het debat is nog eens scherp neergezet dat gemeenten en schoolbesturen elkaar nodig hebben om achterstanden te voorkomen en weg te werken.
Het afgelopen jaar heb ik steeds geprobeerd professioneel en zakelijk te reageren op de veranderingen in het onderwijsachterstandenbeleid en op de opheffing van het Transferpunt. Ik heb geprobeerd steeds weer openingen te blijven zien en kansen te formuleren. Maar als die Antilliaanse jongens en meisjes uit de Rotterdamse Millinxbuurt de zaal binnenkomen, voel ik tranen opkomen. Wat me emotioneert is hun intense concentratie en hun lol in het spelen en dansen. Ik weet waar ze vandaan komen en ik zie hoeveel kracht ze uitstralen.
Wat me ook emotioneert is de tegenstelling tussen de zaal en de brassband.
Een zaal vol hoogopgeleide witte mensen en de jongeren om wie het allemaal gaat. De meiden van de band plukken wat heren uit de zaal en onder luid tromgeroffel wagen enkelen zich aan een vage danspas op weg naar de lunch. Al die jaren onderwijsachterstandenbeleid lijken zich samen te ballen in dat ene moment: de jongeren die de ouderen bij de hand nemen. Het is mooi geweest. Er is nog veel te doen.
Geschreven door
Jantine Kriens, toen zij Landelijk projectleider onderwijsachterstandenbeleid
was. Later werd zij wethouder van Rotterdam en in 2013 Voorzitter van de
Vereniging van Nederlandse Gemeenten.
uit “Toon” september 2004
De hierboven beschreven emotie is onze adrenaline. Die brassbandkinderen zijn onze OK-kinderen.
Hiernaast de witte wethouder tussen de brassbandboys.
uit het Jaarverslag 2003 van het Informatie, advies en hulp centrum Millinxbuurt/Tarwewijk
Door de kinderwerkster wordt A. aangemeld. Het jongetje is voortdurend op straat te vinden en heeft honger. Hij en zijn zusje zitten op basisschool de Akker en de SMW-er weet te vertellen dat moeder naar Curaçao is om twee kinderen op te halen. De kinderen zijn altijd moe en komen vaak te laat op school. De kinderen worden tijdelijk opgevangen door een tante die geen geld heeft om voor de kinderen te zorgen. De volgende afspraken worden gemaakt:
• De twee kinderen krijgen van de medewerkster van ’t Zonnetje, waar ze veel zitten, te eten. Het geld hiervoor komt uit het noodpotje van Charlois Welzijn.
• De school houdt in de gaten wanneer de moeder weer terug is in Nederland en de SMW-er en de zorgcoördinator gaan dan op huisbezoek.
Tijdens het huisbezoek blijkt dat moeder in een kleine tweekamer woning met 5 kinderen verblijft. Zij betaalt bijna 500 euro huur. Vier kinderen slapen op 1 matras van 1,20 breed.
De zorgcoördinator schakelt de medewerkers van de infowinkel in voor de aanvraag van bijzondere bijstand voor de aanschaf van stapelbedden, het inschakelen van het huurteam voor huurverlaging en de voedselbank. Moeder geeft aan verder geen hulpverlening te willen. In de vergadering van het Jeugdnetwerk wordt afgesproken dat de school en het SCW de situatie in de gaten houden. De school meldt dat de kinderen op tijd komen en niet meer zo moe zijn.
Dan meldt het SCW aan de zc dat een van de kinderen is mishandeld. De zc gaat op huisbezoek om dit met de moeder te bespreken. Zij treft alleen een baby en een kind van 3 aan. In een gesprek met moeder geeft moeder opnieuw aan geen hulp te willen en de situatie heel normaal te vinden. De zc meldt dit gezin aan bij het AMK.
De school maakt zich ernstige zorgen over de 6-jarige B. Zij is onverzorgd, komt vaak te laat en met moeder zijn geen afspraken te maken. Als de coördinator jbn van cw een huisbezoek brengt is L. opgesloten in huis samen met haar tweeling babyzusjes en ze weet niet waar haar moeder is. De politie meldt dat de moeder van B. haar midden op straat heeft geslagen. Tevens zijn er meldingen van drugsgebruik en geweld tussen moeder en de vader van de kinderen.
B. is onder toezicht gesteld en ook de gezinsvoogd maakt zich zorgen. De gezinsvoogd vraagt een uithuisplaatsing aan voor de kinderen. De rechter gaat hier niet in mee. De meldingen blijven komen. Jeugdzorg dient opnieuw een verzoek tot uithuisplaatsing in. Ditmaal stemt de rechter er mee in. Een paar dagen voordat de kinderen uit huis worden geplaatst, verdwijnt moeder naar Suriname. Jeugdzorg informeert de Raad van de Kinderbescherming in Suriname en spreekt met de school af dat zodra moeder terugkomt in Nederland de kinderen alsnog uit huis worden geplaatst.
[moeder is nu terug met de kinderen, die zitten op een school 300 meter verderop, we doen niets, want het is al zo ontstellend druk…]
Segregatie ?
Opvallend is het woordje moeten in de artikelen over zwarte scholen. Scholen
moeten kinderen Nederlands leren en leerlingen moeten het niveau van het landelijk gemiddelde halen. Anders
moet het ministerie een signaal geven: affluiten, gele of rode kaart geven (de Onderwijsraad), schorsen, strafschop, de ME, preventieve hechtenis, …, en voor straf 100 simplistische metaforen opschrijven.
Stel mij en mijn school onder curatele (GroenLinks, Mohamed Rabbae), want we zijn nu voor veel te veel zaken verantwoordelijk. Daar waar gezin en buurt uiteenvallen, komt alles bij de school samen en zijn we vaker dan we zouden willen met crisisgesprekken en troosten bezig, terwijl rekenen en taal op het rooster staan. De wanhoop van Paul Scheffer ("het multiculturele drama") staat ons vaak nader dan het lachen. Leraren werken heel hard aan de problemen, zijn vaak als enigen daarmee bekend, verrichten kleine mirakels, maar in de krant staat ieder kwartaal zwarte school = slechte school.
Alle ogen zijn gericht op Cito. Maar vijf kilometer van Rotterdam-Zuid weet niemand wat er in de wijken leeft. Cynisch is dat men vanuit de VINEX-locaties wél via internet kan beschikken over alle Cito-scores van de zwarte scholen in de binnenstad. Weet men wie er overblijft nadat de financieel en sociaal draagkrachtigen naar de buitenwijken zijn vertrokken ? In de buitenwijken komen huizen vrij omdat de nieuwe rijken naar de VINEX-locaties verhuizen, aan de andere kant van de rijksweg (waar men aan een andere gemeente belasting betaalt). Het is één grote witte vlucht, er ontstaan zo méér zwarte scholen door menselijke adhesie (onderzoek TROUW), vaak met dezelfde problematische karakteristieken.
Probleemwijken bevatten echt ALLE problematiek van de samenleving, dat maakt ook de scholen zo complex: andere talen, andere gewoonten, andere geloven, discriminatie, vluchtelingen, drugs & criminaliteit, psychoten, werkeloosheid, eenoudergezinnen, schulden, armoede, onveiligheid, geweld, vervuiling, verpaupering en kinderen die daarin opgroeien. We willen niet spreiden over de stad omwille van de vrijheid, dus ontstaan natuurlijke concentraties.
Soort bij soort zo wonen wij. Het heeft veel weg van apartheid. Zo ontstaat segregatie in de samenleving of een kastenstelsel. Schaap bij schaap en bok bij bok. En misschien moet je die Turkse of Marokkaanse vader gelijk geven om te kiezen voor cohesie binnen zijn gemeenschap, als je ziet wat de Nederlandse cultuur in de stad hem biedt. Seks, drugs en Big Brother, daar wordt hij dus niet jaloers op ! En wij maar roepen dat ze Medelander
moeten worden. Misschien moeten we ook accepteren dat een samenleving niet zonder onderkant kán. Die is niet 100% etnisch, er zitten ook autochtonen tussen en de sterkere allochtonen vluchten inmiddels met de witten mee. Oudleerlingen van mij wonen niet meer in de wijk van de school en daar is een Chinese bedrijfsarts bij, een Pakistaanse vliegtuigontwerper en een Rotterdams gemeenteraadslid. Jazeker, er zit enorm veel talent tussen ! Maar de Rapportage Minderheden 1999 van het SCP geeft terecht aan dat het grotendeels een bokkenprobleem is. Volhouden dus. Ik zie kinderen spelen op het plein naast de school, een hardhandige Rus, een Marokkaan met onuitspreekbare naam, twee verwende Turken, Rotterdammertjes met brilletjes, een zeer donkere Ghanees, een Sikh-jongen met haarknotje, Antilliaanse meisjes met ingevlochten plastic haren in felle kleuren. Ze knikkeren, voetballen of spelen met Pokémonkaarten, lachen en maken ruzie.
Ze zijn zich absoluut niet bewust van de verschillen. Dat
moet ik van hen leren. Ze bouwen straks mijn vliegtuig, ze
zullen me keuren voor de WAO, ze beslissen over onderwijskansenscholen. Ik zie een multicultureel wonder.
Mocht u af en toe iets
lezen en denken “Wat discrimineert die man vreselijk”, dan verzeker ik u dat dat
niet het geval is. Ons team is multicultureel, onze kinderen en ouders ook.
Nederlands is mijn tweede taal, ook ik ben allochtoon; een rasechte Zeeuw.
stoffel, april 2000
Er is een geweldige operatie nodig om de achterstanden in te lopen. Mijn idee hierover is beschreven in het verhaal rondom de Nationale Opvoed Kaart.
De politiek probeert als een echte schoolmeester iedereen te motiveren en roept hier en daar dat de opvoeding in de wieg begint en dat ouders verantwoordelijk zijn voor hun kinderen, en buigt zich vervolgens massaal over het beleidsplan Bolletjesslikkers. Het probleem blijft liggen: maximale inspanningen van onderwijsvoorrangs-doctorandussen stranden op onwil en/of onkunde van ouders. De subsidie gaat verloren, de ideeën landen op de rotsen. Vaak doen groepen ouders mee met programma's, terwijl ze het helemaal niet nodig hebben. De programma's zijn dan vaak bedoeld voor de thuisblijvers (afkomstig uit álle landen, ook Nederland !).
Eigenlijk heeft ieder gezin een coach of buddy nodig, die de taak van oma op zich neemt. De taak van raadgever, bewaker en motivator. Dit is een idee dat de William Schikker Stichting, een landelijke gezinsvoogdij-instelling, bij sommige probleemgezinnen al gebruikt. Rotterdam gaat leerstraffen aan ouders uitdelen wanneer het met hun kind misgaat, zo meldt de Unit Leerplicht (PRESENT). Dan is het echter te laat, we moeten aan de basis zijn ! Laatst stond in de krant dat de meerderheid van de opgeroepen ouders bij PRESENT niet present zijn .
De laatste tijd wordt in de politiek gesproken over "deals" en succescontracten (o.a. een idee van de Groningse onderwijswethouder Pijlman, D66) Tien procent (of meer ?) van de kinderen komt dus thuis tekort, hier zitten kinderen uit alle culturen bij. Om dit probleem op te lossen bied ik de politiek het OSK-project aan. Het OSK reikt bij de geboorte van een kind de OpvoedStrippenKaart uit.
Het OSK wordt een flinke organisatie die ook een controlerende functie heeft en zorgt voor een correcte afstempeling. Voor elk kwartaal wordt een nieuwe kaart uitgereikt aan de ouders. Bij 10 afgestempelde strippen volgt onmiddellijke uitbetaling van de kinderbijslag. Daar waar te weinig stempeltjes staan niet. Zo koppel je de kinderbijslag aan de daadwerkelijke zorg en geef je concrete ideeën (want vaak weten de ouders niet precies wat ze met hun kind kunnen doen). In een wereld die steeds ingewikkelder wordt, geef je als overheid zo duidelijk richting aan. Zo geef je ook een positieve beloning aan goed opvoedkundig gedrag. Wanneer dit voorstel u te ver gaat, geef ik toe dat het even wennen is. Misschien worden we het erover eens dat de kinderbijslag wordt uitbetaald in vouchers die toegang geven tot een goede peuterspeelzaal.
In de eerste vier levensjaren wordt de basis gelegd. Mét de ouders zullen we op zoek moeten naar zinvolle activiteiten voor jonge kinderen. Noem het de voorschool zoals het CDA en GroenLinks het noemen in hun nota "Onderwijskansenzones".
Het is goed om te zien dat hier en daar heel enthousiast wordt gereageerd op de kaart, sommige ouders van RugZak volgen de adviezen op !
Het verhaal van de kinderbijslagstrippenkaart voor ouders gaat de stad rond en oogst bijval. Iedereen beaamt dat de eerste 4 levensjaren van een stadskind educatiever moeten worden uitgebuit en dat de ouders daar een actieve rol bij moeten spelen.
Kritiek op de politiek van mijn kant blijft er:
Daar waar het om de verantwoordelijkheid van de ouders gaat, durven politici niets hardop te zeggen. Scholen worden wél keihard afgerekend op hun output, terwijl er nauwelijks naar de input wordt gekeken.
Schrijven twee zusjes een scriptie over pesten (de zusjes Wagenvoort uit Hengelo, zie Trouw 21 september 2000), dan wil het kamerlid Lucy Kortram onmiddellijk een wet tegen pesten maken waarbij scholen een hele trits aan maatregelen moeten nemen, terwijl over de onthouding van vier jaar Nederlandse taal slechts met veel schroom wordt gesproken. Waarom dan daar geen wet voor gemaakt ?
Misschien dat het nieuwe regeerakkoord wat meer houvast biedt.
Een school is geen bedrijf. Het is dus niet zo dat elke gulden subsidie zich vertaalt in een hoger Cito-gemiddelde.
Kleuters die rechtstreeks uit het buitenland komen, hebben grotere achterstanden dan kinderen die in Nederland geboren zijn. Kleuters zouden ook onder de NEON-subsidie moeten vallen. Tot het moment dat de gemeente Rotterdam de subsidie ging verstrekken, gebeurde dat ook. Nu ontvangen wij ongeveer 0,5 FTE minder formatie dan vóór 1996
In mei 2003 verdedigde ik deze stelling op persoonlijke titel tegenover Alaattin Erdal op de SLOTMANIFESTATIE van de
Week van Waarden & Normen, georganiseerd door het CDA
U leest hieronder een kort verslag
Zaterdagavond 17 mei: "Bouwen aan Waarden & Normen"
Voorzitter: Leonard Geluk
Zeepkist-debat 'waarden & normen: opvoeding en onderwijs'.
De jury heeft - met instemming van de voorzitter - de deelnemende minister de Geus en wethouder van der Tak niet betrokken in zijn oordeel.
Door de jury is geconstateerd, dat het zeep(groenten)kist - debat een groep debaters heeft aangetrokken, waarvan ieder lid geen twijfel liet bestaan persoonlijk achter zijn/haar standpunt te staan. Wel bleek enkele malen, dat er een brug bleek te slaan t.a.v. bepaalde onderdelen, waarover men het eens was. Één keer is het voorgekomen dat voor- en tegenstander in feite hetzelfde standpunt verdedigden, welke verduidelijking ontstond door toegespitste vragen van de debatleider.
De door de jury gehanteerde criteria zijn aan nagenoeg alle deelnemers overhandigd door Liesbeth van der Kruit en bij aanvang van de debatten voorgelezen.
Ten aanzien van het voldoen aan alle 5 daarvan kwamen slechts enkele deelnemers naar voren, waaronder de unaniem door de jury gekozen winnaar. Dat is de heer Stoffel Boot. Mevrouw Jantine Kriens was direct daarna een goede tweede.
De doorslag bij deze keus gaf in het bijzonder zijn uitzonderlijk goede presentatie, heldere argumentatie; eenvoudig taalgebruik; uitstekende timing en daardoor afsluiting van zijn betoog; een originele benadering direct daarna van het publiek met een strippenkaart. Hij was de enige die in de minuut van reflectie niet alleen inging op de kritiek, maar met een enkel nieuw argument het publiek beïnvloedde.
De prijs "het gouden zeepkistje" - met inhoud is mij inmiddels door de voorzitter overhandigd.
Jury: Karin Ingelse
Til Gardeniers-Berendsen
Kapitein op een zinkend schip…
Als
directeur van een basisschool voel ik mij als een kapitein van een schip midden
op de oceaan soms niet helemaal begrepen door de stuurlui die vanaf de wal hun
adviezen over me uitstorten. Jawel, mijn schip is de laatste elf jaar goed
opgetuigd, maar toch worden we aan boord bedreigd door stormen van pedagogische
onkunde en onwillige ouders op drift. We kampen ondanks het vele onderhoud met
enorme lekken, waardoor kostbare lading verloren gaat. Er heerst een dichte mist
van regels en doelen, maar onze rederij seint: "Volle kracht vooruit".
De bemanning kijkt me zorgelijk aan. De matroos die op de voorplecht op de
uitkijk moet staan, is ziek en er is geen vervanger. Er klimmen allerlei
sociaal-economische drenkelingen aan boord en het water staat bijna tot in het
gangboord. We voelen de kilte van de ijsberg "Kerndoelen". Onderweg
moeten we nog extra lading oppikken, terwijl we weten dat er te weinig opwaartse
kracht is op volle zee. We komen uit Rotterdam, een wereldhaven, we kennen de
voorplecht van het beleid; onze ideeën worden geloofd en internationaal
overgenomen. Soms verlang ik naar vroeger, naar de lange zeereizen waarbij je
onbereikbaar was, en waarbij je met je zeemanschap in harmonie met de elementen
je doel kon bereiken. Zonder satelliet, zonder computer. Zonder plannen ook,
want het doel stond immers vast. Nu zit de kapitein te slingeren in zijn hut
achter de computer, om het Scheepsplan, de Scheepsgids, het Naschepingsplan, het
Eigen Schipplan, het Scheepsnoodplan, het Scheepswerkplan, het
Schipsonderhoudsplan, het Schipschoonmaakplan en het Schepenactiviteitenplan op
tijd af te krijgen. Terwijl hij nu al weet dat het bij een volgende storm toch
weer zal zijn: "Alle hens aan dek", en dat een zwemvest meer levens
zal redden dan de kist met plannen. En dat voor een bescheiden gage; we worden
afgescheept...
Beste mensen, het loopt de spuigaten uit !
Gaarne beveel ik bij u ter lezing aan, het artikel dat volgens mij het afgelopen
jaar het meest over onderwijs zegt (en ik heb wat meters weggelezen!); dit
artikel is "Een klas vol lege ogen", Vrij Nederland nummer 43, 24
oktober 1998 De politiek, en zeker Adelmund, kan hier niet voor weglopen !
Wat vraag ik concreet ? Drie zaken: 1.Eén vaste koers ! 2.Minder planlast !
3.Ouders aanspreken op verantwoordelijkheden (mag hun kind in 8 jaar 20
verschillende scholen bezoeken ? Mogen zij Speciaal Onderwijs weigeren ?)
Vriendelijke groeten,
S. Boot (what's in a name) 1999
(Brief uit 1998 aan de vaste kamercommissie onderwijs, cultuur en wetenschappen en aan het beleidsforum van het schoolbestuur)
Een spiegelverhaal voor wie een “buitenlandse” leerling in de klas heeft
Mijn vader is een Fries. Toen ik zeven jaar was, verhuisden wij naar Marokko waar hij al achttien jaar werkte. Ik kende mijn vader nauwelijks. Het huis dat hij huurde viel mij tegen: geen weiland, geen sloten, nergens een watertje om op te schaatsen. De buurtkinderen waren een ramp, ze gooiden met stenen naar mij en kletsten achter mijn rug. In de hele straat moesten we thee gaan drinken. De eerste schooldag zag ik met grote angst tegemoet. De directeur van de school leek mijn vader bij het inschrijven flink de les te lezen. In de klas waarin ik geplaatst werd, zaten voornamelijk kleuters met snotneuzen, de juffrouw trok aan oren en gilde als een mager speenvarken. Tegen mij deed ze even overdreven lief toen mijn vader en de directeur er nog bij waren. Daarna keek ze niet meer naar me. Ik voelde me verloren. Waar waren de lees- en rekenboeken? Ik kreeg een blad met kriebeltjes en begreep dat ik die na moest tekenen. Braaf deed ik dat. De eerste dag maakte ik vijf bladen. Ik verstond niemand, iedereen praatte tegen me en ik probeerde mijn best te doen uit de gebaren te begrijpen wat er van me verwacht werd. Tijdens de Koranles bad ik mee, bang om anders teveel op te vallen. Thuis lazen we nog elke dag uit de Bijbel net als we bij pake en beppe gewend waren.
Op een dag werd de hele klas in een bus geladen en reden we de stad uit, de woestijn in. Op een gegeven moment mochten we eruit en moesten we voor een vreemde meester een tent opzetten in het mulle zand. Vervolgens moesten we eten zoeken voor de geiten die er rondliepen. We kregen les in het melken van de geiten.
Langzamerhand kwam ik erachter dat het overschrijven van de kriebeltjes een soort schrijfles was. Schrijven en lezen gaat in Marokko van rechts naar links! Had mijn vader dat nou van tevoren gezegd, dan had het vast niet zolang geduurd voordat ik dat begreep.
Eens ging ik naar een andere school. En wat ik daar meemaakte! Er was een klas met allemaal Nederlandse kinderen. Er was ook een Nederlandse juf die lesgaf uit boekjes die pake vast ook op school gelezen heeft, zo oud. Zij sprak geen Fries en haar Hollands begreep ik nauwelijks. Hoe dat kon begreep ik niet. In Jouwer was ik de beste van de klas en nu ging het overal slecht. Ik haalde bossen onvoldoendes. Het ergste was de ruzie die er kwam na de Hollandse les. Alle Hollandse kinderen renden achter mij aan en riepen: "Rare Fries, drink je pies". Thuis huilde ik zo hard dat us heit zei dat ik niet meer naar de Nederlandse les hoefde. Na ongeveer vier maanden begon ik m'n klasgenootjes beter te begrijpen. Ik leerde beter met ze op te schieten. Marokkaanse kinderen zijn best aardig, moet je weten, alleen een beetje anders.
In Friesland speelden we vaak bij elkaar op de boerderij, hier ging ik nooit mee om bij iemand thuis te spelen, ik speelde met mijn broers en zussen…
Zelf zei ik op school niet zoveel, blijkbaar klonk het raar wat ik zei. Soms aapte men mij overdreven na en lachte men mij hartstochtelijk uit. De juf gaf mij nooit een beurt, altijd maakte ik vellen met schrijfletters en soms vellen met sommen. Bij gym werd ik als laatste gekozen, terwijl ik toch zeker niet de slechtste was in al die spelletjes (Ja zeg, eerst begreep ik er geen bal van natuurlijk). Na ongeveer een jaar riep de directeur van de school me bij zich en hij prees mijn doorzettingsvermogen. Hij zei me dat ik nog meer mijn best moest doen om belangrijke diploma's te halen, zodat ik een goede volgeling van koning Hassan zou worden. Als ik goed werkte, zou ik niet meer gediscrimineerd worden en zou ik uiteindelijk meetellen als volwaardig Marokkaan. Als je zover bent in Marokko noemen ze dat "volledig geïntegreerd". Men schijnt er daar trots op te zijn als een Fries die status bereikt.
WP 49
WP 49 was mijn pseudoniem waaronder ik diverse stukjes publiceerde in Elzendaal-info, het blad van ons Bestuur.